ابراهیم درخواه فعال سیاسی

زیردریایی فاتح شاهکار مهندسی صنعت دفاعی کشور در وزارت دفاع جمهوری اسلامی ایران بود.
کاری بزرگ که باید ماه‌ها و سال‌ها بر آن مطلب می نوشتیم و دنیا را با آن تکان میدادیم.

در شرایط تهدید دشمن که با خیال خامش دیواری آهنین از انواع تحریم ها در اطرافمان کشیده است یک حرکت جهادی و انقلابی در ساخت و بهره برداری زیر دریایی به دست متخصصان داخلی جهان را شگفت زده کرده بود اما با کج سلیقگی در بدترین حالت ممکن در لابلای یک حاشیه سیاسی آن را محو کردیم و به سخره گرفتیم تا مافیای رسانه ای غرب بهترین بهره را برای کم رنگ کردن این دستآورد ملی برده و بر آن مانور دهد.

فاز سوم بزرگترین پالایشگاه میعانات گازی جهان با کیفیت بنزین یورو۵ که دنیا در حسرت داشتن آن بیقرار است را افتتاح کردیم و کشور را از وارد کننده بنزین به صادر کننده ی آن تبدیل کردیم اما چشم هایمان را بر این دستآورد بزرگ نیز بستیم و دل به رقابت ها و تخریب های سیاسی بی حاصل خوش کردیم. میشد با پرداختن منسجم به همین دو افتتاح استراتژیک نام ایران را در رسانه های ملی و بین المللی برجسته و پر رنگ کرد.
اتحاد و اتفاق جریانات سیاسی و اهالی رسانه وقلم در همین استان می توانست پیام بلند عجز و ناتوانی دشمنان را فریاد بزنند ،اقتدار و توان مهندسی فرزندان این کشور در دستیابی به دانش فنی ساخت پالایشگاه و زیر دریایی که اساسی ترین صنعت زیر ساخت در صنعت دنیاست را جشن بگیریم، سرگرم حاشیه ها شدیم و شیرینی این دستآورد ملی را به کام همه تلخ کردیم.
شبکه های معاند هم با ولع تمام این حاشیه ها را برجسته و پررنگ کردند و افتخارات بزرگ ملی ما را پشت آن از منظر افکار عمومی جهان پنهان نمودند.
پیام رسای ساخت زیر دریایی فاتح به اندازه صنعت موشکی کشور می توانست دشمن را مایوس و منفعل کند اگر می توانستیم کمی امنیت ملی را بر علائق سیاسی ترجیح دهیم.
عادت داریم و لذت می بریم در بازی سیاسی جناحی داشته هایمان را ویرانه کنیم و بر خرابه هایی که خودمان ایجاد می کنیم قهقهه مستانه پیروزی سر دهیم گاها فراموش می کنیم که همگی بر یک کشتی سواریم.
اکنون که مدیری آمده که تمام اعتبار و نفوذش را به میدان آورده و با همت تلاش می کند که خدمتی انجام دهد و آن را برای حجم بالای محرومیت ها هزینه کند با حاشیه سازی های بی حاصل دلسرد و دلزده می کنیم.غریب و آشنا هم فرقی ندارد.
یادمان باشدﻓﺮﻫﻨﮓ، ﻣﺜﻞ ﺩﺭﺧﺖ ﻧﺨﻞ ﺍﺳﺖ! ﻣﻬﻢ ﻧﯿﺴﺖ ﺭﯾﺸﻪ‌ﺍﺕ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﺩﺭ ﺧﺎﮎِ ﺗﺎﺭﯾﺦ ﺍﺳﺖ. ﻣﻬﻢ ﺍﯾﻦ ﺍﺳﺖ ﮐﻪ ﺳَﺮَﺕ ﻫﻢ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ؛ ﯾﻌﻨﯽ ﻧِﻤﻮﺩِ ﻓﺮﻫﻨﮕﯽِ ﺍﻣﺮﻭﺯ ﺟﺎﻣﻌﻪ‌ﺍﺕ ﻫﻢ ﺳﺎﻟﻢ ﺑﺎﺷﺪ. ﺍﮔﺮ ﻓﺮﻫﻨﮓِ ﺍﻣﺮﻭﺯِ ﺟﺎﻣﻌﻪ‌ﺍﯼ ﺑﯿﻤﺎﺭ ﺷﺪ، ﺁﻥ ﻓﺮﻫﻨﮓ می‌میرد، ﻭَﻟﻮ ﻫﺰﺍﺭﺍﻥ ﺳﺎﻝ ﺭﯾﺸﻪ ﺩﺍﺷﺘﻪ باشه…